Adventure time part. 2

Zondag 28 december hadden we tickets voor de boot richting Siguijor, met een tussenstop in Dumaguete op Negros eiland. We zaten al een tijd in de jeepney richting de haven toen ik besefte dat ik mijn ring (zilver met schelp die ik altijd om heb, cadeautje van Car) in het hostel had laten liggen. Paniek! Carlo ging terug om te zoeken, hij kon meerijden met een vrouw naar haar huis en vanaf daar kon haar zoon hem brengen. Dus daar ging Carlo met 150 km per uur achterop de motor van de zoon van de vrouw op zoek naar mijn ring. Ik ging naar de haven met twee grote backpacks en een rugzakje, danoontje powerrrrr! Carlo was nog net op tijd voor de boot maar hij had mijn ring niet gevonden... De boottocht naar Dumaguete was drama, super hoge golven waardoor de boot alle kanten op ging. Gelukkig hadden we zitplaatsen binnen want het water klotste tegen de ramen. We aten Oreo koekjes en toen ik er eentje wilde pakken glinsterde daar ineens mijn ring! Carlo had hem dus toch gevonden, gelukkig. Ik was zo blij, volgens mij dachten de buren dat hij me ten huwelijk vroeg (dat was helaas niet zo). Ternauwernood haalde de boot de haven van Dumaguete (het viel mee, maar zo beleefde ik het - voornamelijk in angst met ogen dicht gereisd - los van het koekjes/ring gedeelte). In Dumaguete hoorden we dat er geen boten meer gingen doordat de zee te ruig was door Typhoon Seniang (Jangmi). Daar gaan we weer dacht ik.. Op het weerbericht zagen we dat de typoon richting the visayas (bohol, cebu, siquijor etc.) kwam. We hebben snel een tricycle genomen en om 14:00 op Dumaguete airport een vliegticket gekocht voor de vlucht naar Manila van 15:30. We hadden allebei nog nooit zo impulsief een besluit genomen om te vliegen. We moesten wel nog even onze tassen reduceren tot 10 kilo, dus onze handbagage werd lekker volgepropt. En toen stonden we ineens in Manila in plaats van op Siquijor. We kwamen om 17:00 aan en hebben om 20:00 de bus naar San Juan genomen, een surfplaatsje aan de kust. De busrit duurde zes uur en we kwamen dus midden in de nacht aan. Bijzonder was dat er overal wel gewoon mensen waren bij de hostels, maar letterlijk elke kamer was vol. We hadden al heel lang gereisd en wilden maar 1 ding: slapen. We konden onze grote backpacks bij de receptie van een hostel laten en gingen naar het strand om te slapen. Maar dat vond ik drie keer niks (donker, wilde honden etc.). Op goed geluk zijn we toen maar weer langs de kant van de weg gaan staan en wonder boven wonder kwam er een super deluxe slaapbus langs die ons meenam! Toen zaten we zeven uur in de bus naar Laoag, maar wel prinsheerlijk op stoelen met veel ruimte, en konden we slapen. Vanuit de bus zagen we de zonsopgang en het landschap van North Luzon. Deze provincie ligt meer richting het noorden dan the Visayas en dat zie je ook aan de vegetatie en het klimaat. De kust is prachtig, het doet bijna Schots aan met veel rotsen en groen. En het binnenland heeft wel wat weg van Portugal. Het was alsof we dus in een ander land waren, maar ook de steden zien er anders uit. Je ziet veel Spaanse architectuur en alles is ruimer opgezet en netter, ze hebben zelfs windmolens (een toeristische attractie, heel grappig allemaal Japanners die foto's maken). Goed, terug naar de reis. Vanaf Laoag namen we een bus naar Pagudpud en vanaf daar een tricycle naar Saud beach. Volgens de loneley planet 'incredible' en dat klopt. Het was zo fijn om daar aan te komen, een rustig plekje aan de kust waar we een kamer vonden in een homestay bij een leuk Filipijns gezin. Het strand lag in een baai en de zee was lichtblauw en het strand wit. Helaas was het hier ook regenachtig, door invloed van de typhoon. Maar verder niks te klagen hoor. De volgende dag ging vroeg de wekker en namen we de bus naar Laoag en vanaf daar naar Vigan. We moesten een stukje lopen naar een ander busstation, wat geen straf was. We hebben geluncht met Empanadas (spaanse pasteitjes met groente en ei) en de architectuur bewonderd. Daarna zijn we in de bus richting Baguio 'the summer capital' gestapt. Nou ik weet het niet hoor, met je 'summer capital' want het was goed koud. Toen we de taxi chauffeur vertelde dat we de volgende dag (31 december) van plan waren om naar Sagada te gaan moest hij heel hard lachen. Hij vertelde dat er maar een bus ging die dag en dat de kans dat het zou lukken heel klein was. Je kon vanaf 04:00 bustickets kopen, dus zijn we meteen om 21:00 gaan slapen en om 03:30 zaten we in de taxi maar het busstation. Er stond al een rij van ongeveer 20 mensen en het werden er steeds meer, we waren net op tijd! Toen de bus kwam pasten we er gelukkig nog bij. De rit naar Sagada door de bergen was prachtig, we reden zelfs een stuk boven de wolken wat een mooi plaatje opleverde (zie foto). In Sagada aangekomen hebben we een stukje gewandeld, het ijskoud gehad haha en een middagdutje gedaan. 'S avonds zaten we aan een kampvuur met onze rode wijn, marshmallows en een groep Filipijnen die hondenkop aan het eten waren. Het is bizar (foto op aanvraag beschikbaar), maar het is een delicatesse hier bij speciale gelegenheden.. Om 00:00 was er vuurwerk en heel veel geluid van kinderen die op een soort vuvuzela's toeterden. Op 1 januari zijn we goed gestart met een lange wandeling door de bergen. In Sagada hebben ze gewone begraafplaatsen maar plaatsen ze ook kisten tegen de rotsen, de zogeheten 'hanging coffins'. De lijken worden eerst een paar dagen op een stoeltje gezet en daarna in de kist tegen de rotsen. Gelukkig zagen wij geen lijken toen we de kisten van dichtbij bekeken tijdens onze wandeling. Vanaf Sagada zijn we met de jeepney naar Banaue gereden. Door de bergen en lekker hobbelig; maar ik las gewoon een boek zonder misselijk te worden. Babay wagenziekte! Hopelijk is dit een blijvertje, ik vind het prima. Banaue staat bekend om rijstvelden, maar daar was door de bewolking bijna niets van te zien en het was nog kouder dan in Sagada. Daarom zijn we diezelfde avond met de bus terug naar Baguio gegaan. De volgende ochtend bleek 'the summer capital' zijn naam toch eer aan te doen, want het was aangenaam warm. We zijn naar een butterfly sanctuary gegaan, die heb je in elke stad maar het was er nooit van gekomen om deze te bezoeken. Maar dit was echt een aanfluiting. We kwamen binnen en er was een oude man die meteen aan een photoshoot begon. Geheel overrompeld lieten we hem begaan en werden we meerdere malen op de foto gezet met vlinders die op ons neergepleurd werden. Heel sneu en een hele aparte ervaring. Dat brengt me op de volgende ervaring. Heb jij wel eens in een auto achterin gezeten zonder gordel, terwijl de chauffeur aan het bellen is (niet handsfree) en er een politieagent naast hem zit? Nou, wij wel! We zaten helemaal klaar om te vertrekken in de bus richting San Juan (dat kustplaatsje) toen Carlo vroeg waar de camera was. Paniek natuurlijk, en dat ding was nergens te bekennen. Gelukkig was er politie die ons meteen vriendelijk hielp en konden we de camerabeelden bekijken, welke ons vermoeden bevestigde dat we de camera in de taxi hadden laten liggen. Hoppa opsporingsbericht ging eruit en alle taxi's waar twin star op stond werden aangehouden (Elk taxibedrijf heeft een paar taxi's met een naam). De eerste taxi die kwam was niet degene met de camera maar hij bracht ons wel naar zijn baas. De baas was niet thuis maar kon gebeld worden en toen kon onze taxi gebeld worden en na drie uur konden we eindelijk de camera weer vasthouden. Lucky bastards! Daarna konden we met een bus mee die meteen vertrok vanuit Baguio naar San Juan. We reden naar beneden met uitzicht over bergen zover als je kon zien, wolken welke als een soort meer ertussen lagen en alles in een oranje gloed gehuld door de ondergaande zon. Zo ontzettend mooi, niet te bevatten. En je zag de zee ook. In San Juan hebben we in een hangmat geslapen de eerste nacht, dat kunnen we ook weer van de bucketlist afstrepen. Nu hebben we een eigen huisje aan het strand. Gelukkig nu dus wel geluk met het vinden van een slaapplek. We gaan hier surflessen nemen (mede mogelijk gemaak door Petra, merci!) en van het leven genieten. Tot snel allemaal! :)