Ik ben errrr, 32 graden alles!! :)

voor foto's zie tessaenthirsaopdefilipijnen.waarbenjij.nu

Hoi!

Ik ben al in veel Aziatische landen geweest, maar de Filipijnen is weer iets heel anders dan wat ik al heb gezien.

Vrijdag 24 oktober vloog ik samen met mijn minor klasgenoten Tessa, Thirsa en Tim richting Manila. We hadden eerst een nachtvlucht van 12 uur naar Taipei, Taiwan. Gelukkig kan je op zo’n intercontinentale vlucht altijd films kijken en heb ik ook wat geslapen, dus de tijd vloog voorbij. In Taipei moesten we even het vliegtuig uit, dus daar hebben we het vliegveld even kunnen bekijken. Daarna was het nog maar anderhalf uur vliegen naar Manila. We kwamen lokale tijd op zaterdag 25 oktober om iets van 17:00 aan op Manila. Op het vliegveld gingen we proberen te pinnen maar dat lukte niet met pinpas, gelukkig met creditcard wel. Daarna hebben we uren in de taxi naar ons vooraf geboekte hostel gezeten. Tessa had pepernoten bij zich, dus we hebben de taxichauffeur maar gelijk iets typisch Nederlands laten proeven. Het was spitsuur en ontzettend druk op de weg, een gekkenhuis. Er rijden vooral veel Jeepney’s, legertrucks die omgebouwd zijn tot taxi’s. Wij hadden voor het gemak een gewone taxi. Aangekomen in het hotel hebben we even gedoucht en zijn we wat gaan eten. We kwamen in een chinees restaurantje terecht, waar ik een noodlesoup bestelde. Verkeerde keuze bleek, want het was een soort melkachtige pap. Ik ben allergisch voor lactose, dus heb vriendelijk bedankt. Gelukkig had de rest goedgevulde borden met noodles, en kon ik mee eten van hun bord. Het was al vroeg donker, dus we zijn niet ver bij het hotel vandaan gegaan. Het verschil in rijk en arm is hier enorm, ons hotel staat in een toeristische buurt. Er zijn veel grote hotels, supermarkten (de 7/11 alom vertegenwoordigt in Azie) en restaurants. Maar er lopen ook heel veel straatkinderen, in kapotte kleren en op blote voeten. Ook liggen er her en daar mensen te slapen op straat. Veel komen naar ons toe om te bedelen, en het is heel moeilijk maar we geven niks. Want als je iets geeft, dan heb je iedereen achter je aan hebben we geleerd. Maar het is zo moeilijk, om nee te zeggen en gewoon weer verder te lopen. Dat is het grote verschil met andere Aziatische landen zoals Maleisie en Vietnam vind ik, hier is er rijkdom maar ook extreme armoede. In die andere landen zie je ook wel straatkinderen etcetera, maar hier is het meer in your face ofzo? Ik weet niet, lastig om het precies uit te leggen.

Ik was zaterdag vroeg naar bed gegaan want ik was heel moe. Vanmorgen klopte Tessa om 08:45 op de deur, wakker worden!! Haha, die was al helemaal up and running. We hebben op het terras bij het hotel rustig ontbeten, ik bestelde noodlesoup en kreeg een heerlijke heldere noodlesoup gelukkig! Daarna zijn we een stukje door de buurt gaan lopen en hebben we een bank gevonden waar je kon pinnen met pinpas. We zijn met de jeepney naar Rizal park gereden. Dat was een leuke ervaring, voor de eerste keer in een jeepney. Je steekt je hand op en hij stopt, dan stap je in en zit je in de open ruimte achter in op bankjes tegenover elkaar. Je betaald 10 pesos(ongeveer 20 eurocent) aan de chauffeur, want doorgegeven word door de andere passagiers. Als je eruit wilt klop je even op de auto of roep je stop en zo gaat dat! In Rizal park (ik twijfel nu of het echt zo heet, pff jetlag) hing een fijne sfeer. Vanaf het park zijn we in een jeepney gestapt naar de Spaanse wijk Intramuros, hier hadden Spanjaarden vroeger een soort compound toen de Filipijnen een kolonie was van Spanje. De wijk is omgeven door grote muren en er is 1 ingang door een poort. We kwamen eerst bij een grote kerk waar, want hoe kan het ook anders op zondag, een kerkdienst aan de gang was. We zijn een kijkje gaan nemen binnen en de pastoor ging meteen in het Engels preken. Buiten stonden allemaal tuktuk chauffeurs die ons maar al te graag een tour wilden geven door Intramuros, maar we hebben vriendelijk bedankt. De zon scheen en we hebben een stukje door de buurt gewandeld, veel oude Spaanse gebouwen maar ook een hele sloppenwijk gebouw tussen de gebouwen in. Soms kwam er een straatkind bedelend naar ons toe of een tuktuk driver. Na een tijdje gingen we ergens zitten om iets te drinken en Tim moest plassen. Cola hadden ze wel maar geen wc, die voorzieningen zijn er niet in sloppenwijken. Uiteindelijk nadat we nog een stukje gelopen hebben kwamen we aan de rand van de wijk een ‘echt’ restaurantje tegen, waar we konden plassen en een biertje drinken en wat nootjes eten. Ook hier waren straatkinderen die kwamen bedelen, ik heb ze een handje nootjes gegeven en er verscheen meteen een gelukzalige glimlach op het gezicht. Dat was wel fijn, want het blijft moeilijk om die kinderen gewoon af te wijzen. We hebben het er ook veel met elkaar over, maar dan ook dat het schuldgevoel blijft maar dat we met ons vrijwilligerswerk in ieder geval wel iets gaan betekenen. En niet zoals die vieze sekstoeristen alleen maar gebruik komen maken van de mensen hier. Vanochtend toen we zaten te ontbijten zaten er 2 oude Duitsers op het terras met een Filipijns meisje van mijn leeftijd, dat is zo naar om te zien. Ik bedoel ja ik snap dat je een oude, vieze vent bent die iedereen in het Westen onaantrekkelijk vind. Maar waarom ga je gebruik maken van arme, jonge onschuldige meisjes die je ‘nep’ liefde geven? Ik snap het gewoon echt niet!

Terwijl ik dit typ loopt er een Filipijnse man langs die me een gloednieuwe samsung telefoon aanbiedt, van de vrachtwagen gevallen? De Filipino’s zijn heel aardig en behulpzaam, en kunnen ook goed engels. Wel is het vermoeiend om de hele tijd aangesproken te worden om iets te kopen, een taxi te nemen of door mensen die bedelen…

Nadat we het wel hadden gezien in de Spaanse buurt liepen we weer naar de grote weg en dachten we, laten we eens gek doen en in de eerste de beste jeepney stappen. Nou, dat hebben we geweten haha. We reden richting de haven maar in de straat werd het steeds levendiger en kwamen er steeds meer krotjes. We stapten bij het eindpunt uit de jeepney en stonden middenin een sloppenwijk, dachten we. Tessa en Thirsa zijn nog nooit in zo’n land geweest en voelden zich niet erg prettig, wat ik goed begrijp. Maar het was een grote open straat, met veel mensen en ruring maar het was veilig. We hebben een klein stukje gelopen opzoek naar een jeepney terug. Maar die bracht ons nog dieper de sloppenwijk in. We moesten verder lopen en toen was het wel even heftig haha, we hadden geen idee waar we waren en het werd steeds smaller en volgebouwder en drukker met mensen. Maar de sfeer was goed en we werden niet lastiggevallen. Op een gegeven moment kwamen we op een markt, waar ze ook allemaal kerststalletjes en kerstbomen verkopen, we wish you a merry christmas! We hadden geen idee hoe we eruitkwamen, dus zijn maar een beetje richting de hoogbouw gelopen. Na een tijdje kwamen we op een wat rustiger stukje met minder mensen en winkels, waar ook weer wat auto’s reden. Toen hebben we een parkeerwachter aangesproken die hele behulpzaam ons de weg wees. Hij liep voor ons uit en het had al de hele tijd gemiezerd maar ineens kwam het toch met bakken uit de hemel! Niet te doen, dus wij schuilen. We stonden onder een afdakje van een winkel, en naast ons lag een vader op de grond en de moeder en 2 kinderen zaten ernaast, inmiddels al bijna iets waar je aan gewend bent, zo stom. Toen het weer wat zachter begon te regenen nam de behulpzame Filipijn ons weer mee en kwamen we erachter dat we inmiddels in China Town waren. Na ongeveer een half uur meegelopen te zijn met hem kwam we op een kruispunt waar hij voor ons een jeepney aanhield en ons uitzwaaide. Een voorbeeld van de lieve Filipijnen, deze parkeerwachter. De jeepney ging naar Rizal park waar we nog even hebben gezeten, inmiddels weer in de zon. Het park word heel mooi onderhouden en er loopt security om straatkinderen enzo weg te sturen, wat je wel weer aan het denken zet dat dat geld beter ergens anders heen kan.. In het park heb ik de lekkerste mango ooit gegeten en zijn we op de foto gegaan met een groep Filipijnen. ´Oh my gooood, we can go on the picture with you!!! Aaaaaah!!´Gekkenhuis, vooral Tessa en Thirsa zijn een attractive met hun blonde haar. Het was wel fijn om even op adem te komen in het park waar een goede sfeer hing. Wat een heftig dagje, terechtkomen in een sloppenwijk en de onzekerheid dat je niet weet waar je bent en hoe je daar weg komt. Maar het is allemaal goed gekomen en ik ben blij dat we het hebben gezien. Mijn camera is leeg maar de rest heeft foto´s gemaakt dus die volgen zeker! Bij terugkomst hebben we even lekker een drankje gedronken bij het hotel op het terras en zijn we naar de spa gegaan, voor een pedi en manicure. Ik heb nu prachtige paarse nagels haha 
Nu lekker douchen, want we hebben een stuk gelopen en gezweet en zijn natgeregend, ongekend! Al met al veel indrukken, en natuurlijk ook bijzonder dat we met zijn vieren zijn. Tessa en Thirsa waren al lang vriendinnen, maar voor de rest kenden we elkaar niet. Het klikt heel goed en omdat je zo veel samen bent en op elkaar aangewezen hebben we allemaal ook al zo’n beetje ons levensverhaal met elkaar gedeeld. Fijn om lekker te kunnen kletsen en ook dat iedereen lekker zijn eigen ding kan doen. Ik zit nu even in mijn eentje op het terras dit verhaal te typen en straks gaan we lekker eten met zijn allen.

Morgen vliegen we naar Palawan, we blijven dan 1 nachtje in Puerto Princesa en gaan dan met een bus die er zes uur over doet naar El Nido. Daar schijnt een mooi bounty strandje te zijn dus dan kan de vakantie beginnen!!! Jealous much? ;)

Onwijs lange update, maar heel fijn om even alles op te schrijven.
Tot snel, liefs Jamie.