Een dag in Cebu

Om 07:58 word ik wakker, nog voor de wekker die om 08:00 gaat (het is een wonder!). Om 08:30 zit ik beneden in het restaurant te ontbijten met mijn mede vrijwilligers Maartje, Mirjan en Tim. Het restaurant heeft geen ramen, maar via een muggenhor kijk je de tuin in. Hier is een soort oerwoud ontstaan (permacultuur toepassing) en leven hanen, kippen, schildpadden en ratten die rustig naar je toe komen als je daar gaat zitten. We pakken onze tas en de bewaker van het hotel houdt de deur voor ons open (ik heb al heel lang niet zelf een voordeur open gedaan van een winkel etcetera, dat doen bewakers), we zeggen 'salamat' (bedankt) en lopen de hoek om.

De roze taxi rijdt voorbij, een gepimpte auto met pluche oren en een staart, en tricycle chauffeurs roepen naar ons. Er staat zoals gewoonlijk file en er wordt heel veel getoeterd. Er komen een paar jeepney's voorbij maar daar is geen plek voor vier personen. Na een kwartier wachten passen we erbij. Na een kort ritje met de jeepney stappen we op een druk kruispunt uit, waar de jeepney stil staat voor rood licht. We lopen tussen het verkeer door naar de stoep.

Er staan kinderen in schooluniform te wachten voor het hek, op een stoeltje zit een oud vrouwtje die nootjes, sigaretten en ander waar verkoopt. Af en toe ontbreekt er een straatsteen, of moet je op de weg lopen omdat de stoep ophoudt / volgebouwd is. We lopen langs drie tankstations op een rij, het is me een raadsel waarom er zoveel tankstations zijn door de hele stad, en langs de 7/11 (de AH van Azie).

Dan zijn we bij stage, we moeten twee trappen omhoog en door een huis lopen wat eruitziet als een studentenhuis waar Rob Geus van zou gruwelen. Het kantoor is superwarm, aan het plafond hangen ventilatoren, wat nog enigszins voor verkoeling zorgt. Er zijn een stuk of tien mensen aan het werk achter computers uit het jaar nul. We beginnen officieel om 09:00 elke dag, maar meestal vertrekken we rond die tijd pas uit het hotel. Tijd is hier een rekbaar begrip, we gaan als we op kantoor aankomen eerst even rustig zitten en een kletspraatje maken met iedereen. 'Is het echt waar dat jullie lager dan de zee leven?' 'Ja, we worden beschermd door dijken. Ik zoek wel even een foto op de computer om het te laten zien' (tien minuten laden) 'Oh dat is leuk om Nederland te zien!' (Bla, bla, bla .. ).

Jason zit al zwetend met dichte schoenen, een lange broek en een dik zwart vest een zak chocolade weg te werken. Hij is onze begeleider en wilt graag afvallen, hij denkt dat het helpt om te zweten, ik heb al voorzichtig aangegeven dat hij beter kan stoppen met ongezond eten en drinken, maar dat weet hij zegt hij. Jason zet zijn vissershoedje op en doet zijn rugzak om en we gaan op pad. Vandaag gaan we naar de bergen om studenten die een beurs krijgen te spreken, maar we gaan ook wel eens op huisbezoek of naar een sloppenwijk. We reizen eerst een half uur met de jeepney en rijden langs huisjes gebouwd van golfplaten en gewone gebouwen en overal zijn muren ondergeschilderd (denk aan de Berlijnse muur) met voornamelijk odes aan God / Jesus.

Daarna gaan we achter op de brommer voor een tocht van een uur. Het is heerlijk om langzaam aan dieper de bergen in te rijden en de vieze stad met zijn uitlaatgassen onder je te laten. De weg is adembenemend mooi, we rijden over een weggetje door een dichtbegroeid stuk met veel groen en palmbomen. Af en toe kun je een blik op het dal werpen en zie je Cebu-city liggen. Onderweg komen we langs kleine dorpjes gebouwd langs de weg, berggeitjes, magere honden en katten, autobanden waarop vulcanizing staat (bandenplak winkel), mensen die karaoke aan het zingen zijn met de muziek op het hardst en heel veel reclameborden voor cola (cola kun je overal krijgen, a cola a day keeps the doctor away!).

De Filipino's die op de brommer rijden zien eruit als een soort rebellen, wat in eerste instantie eng lijkt maar eigenlijk heel slim is. Ze bedekken hun gehele gezicht om zo geen uitlaatgassen, zand etc. op te vangen en om niet bruin te worden natuurlijk. Het westerse ideaal is hier een teken van armoede, wie bruin is werkt in de zon en is arm. Vandaar dat er in elk lichaamverzorgingsproduct whitening zit, je kunt het zo gek niet bedenken maar zelfs in deodorant zit het. We komen aan in het dorp waar we moeten zijn (Barangay Adla-on) en Jason wil eerst gaan lunchen voordat we naar de school en studenten gaan, first things first.

We bestellen Pinakbet (gemengde groente inclusief pompoen), utan (groentesoep), pancit (noodels) en rijst. Maartje en Tim bestellen stierenballen, een delicatesse hier, het schijnt heerlijk te zijn maar ik waag me er niet aan... Ze hebben het erover dat ze graag Balud willen eten, een ei met embryo erin, ook een delicatesse ughl! Ik ben groter dan de eigenaar van het restaurant, wat eerder regel dan uitzondering is. Ik vind het wel leuk, ik voel me groot (met mijn 1.59) tussen alle kleine Filipino's.

Er wordt flink wat afgeboerd door Filipino's (ondergetekende is ook schuldig) en buiten spuugt een man een heerlijke roggel uit, kan allemaal hier. We moeten gaan maar Maartje heeft haar drinken nog niet op, het glazen flesje mag je niet meenemen dus wordt het in een boterhamzakje met rietje gegoten, om mee te nemen.

Op de school worden we ontvangen door docenten die allemaal hetzelfde uniform dragen, een soort zusterpakje maar dan groen. We wachten in de lerarenkamer. Er komen mensen in en uit 'Hello, how are you? What is your name?' 'Hello, my name is Jamie' 'Ah, Jimmy! Hello Jimmy'. En zo krijgt iedereen een andere naam hier, Maartje is omgedoopt tot March.

Op het schoolplein zijn kinderen aan het oefenen voor de padvinders, het is heel schattig. Ze marcheren en roepen dan heel hard: 'Boyscouts!' en 'Girlscouts!'. De docent verteld ons dat er morgen een inauguratie is van nieuwe leden, maar dat ze dat hier op het schoolplein doen (tent opzetten, vuur maken) omdat het in het oerwoud te gevaarlijk is. Nadat we hebben rondgelopen en heel veel handjes hebben geschud toveren we de desinfectie (vloeibare zeep zonder water) te voorschijn, dat is hier helemaal niet toeristisch of raar, want Filipino's zijn er ook fan van.

Jason voert een gesprek met een paar studenten die op deze school zitten omdat ze een beurs hebben gekregen, er wordt druk gepraat en af en toe herken ik een Engels of Spaans woord. Kenmerkend is ook dat wenkbrauwen heel vaak omhoog gaan, wat voor zover ik weet 'ja' betekend. Voordat we het weten is het al 15:00 en moeten we terug, omdat het al snel donker wordt. De terugtocht achterop de scooter is bijna nog mooier dan de heenweg lijkt wel. Voordat we in de jeepney stappen kopen we bananacue (gekarameliseerde banaan op een sateprikker), heerlijk!

Bij ons in de jeepney stappen steeds meer mensen in, we vragen ons af of degene naast ons een echte vrouw of een shemale is. Daar zijn ze hier niet vreemd van, soms zie je het heel goed maar soms dus ook niet. Na een lange reis zijn we weer bij het hotel. Ik ga uitgebreid douchen en was mijn kleren op de hand. Daarna nemen we een massage en pedicure voor in totaal nog geen zeven euro. Om 19:00 spreken we met de andere vrijwilligers af om gezellig wat te eten en drinken. Een dag vliegt voorbij, en dat vijf dagen per week. Het is dan ook lastig om tijd te vinden om aan school te werken, maar ik ga toch nog even achter de computer zitten. Daarna ga ik nog even lezen en rond 23:00 ga ik lekker slapen in mijn opgemaakte bedje.