Leuke dingen! En heel veel links.. :) 

Na lang wachten dan eindelijk mijn ‘leuke dingen’ blog! Het allerleukste ding ga ik (hopelijk) zaterdagnacht ophalen van het vliegveld, als Carlo zijn vlucht niet geannuleerd wordt door alle toestanden… Maar het komt vast allemaal goed, tijd voor leuke dingen! 

Typhoon Ruby heeft vrijwel geen schade aangericht in het gebied waar ik woon (Cebu City), maar helaas is er in andere gebieden wel heel veel schade. De afgelopen week heb ik geholpen met het maken van voedselpakketten voor de getroffen gebieden. Ik ben zelfs geïnterviewd door de lokale krant, zie hier het resultaat: http://cebudailynews.inquirer.net/48000/foreign-pinoy-students-join-relief-effort. Ik word nog eens beroemd, want ik ben een tijdje terug ook geïnterviewd door iemand van het Parool: http://www.parool.nl/parool/nl/4/AMSTERDAM/article/detail/3783295/2014/11/05/Weinig-begrip-voor-verbod-op-stages-in-Afrika-vanwege-ebola.dhtml. Het maken van de voedselpakketten was echt lopende band werk, maar het is heel fijn om iets te kunnen betekenen voor het land. In elk voedselpakket ging twee keer 3 kilo rijst, 8 blikjes vlees/vis, 8 zakjes instant coffee en 8 zakjes instant noedels. Ik heb twee dagen lang voornamelijk zakken rijst vol geschept, honderden zakken van 3 kilo (reken maar uit). Wat een rotwerk! Maar wat fijn om te kunnen helpen na Typhoon Ruby.

De tijd gaat zo snel voorbij, aankomende week is alweer mijn laatste week op stage. Ik ben erg blij dat ik deze minor heb gevolgd, het is heel leerzaam geweest om stage te lopen in een ontwikkelingsland. Door stage heb ik veel geleerd, maar ook de Filipijnen is een bijzonder land waarvan ik veel heb geleerd. De mensen hier zijn zo oprecht en aardig, en heel geïnteresseerd in je. Je ziet hier namelijk niet zoveel toeristen, dus komt het vaak voor dat je gevraagd wordt om op de foto te gaan. De meeste Filipino’s zijn erg verlegen, maar als ze eenmaal een gesprek beginnen kom je er moeilijk vanaf. Ik heb me tot nu toe nooit onveilig gevoeld, en bijna elke Filipino spreekt Engels, wat erg prettig is. Ik merk dat ik door mijn verblijf hier geduldiger, aardiger en meer open naar anderen ben geworden (en blonder en bruiner haha). En nu is mijn stageperiode bijna voorbij.. We hebben zoveel gedaan! Maartje (mijn kamergenoot en ook een vrijwilliger) heeft een filmpje op YouTube gezet, die ze heeft gemaakt toen we op de vuilnisbelt waren. LET OP! SCHOKKEND https://www.youtube.com/watch?v=nWw9FmKj8R8

Eind oktober begonnen we met een weekje vakantie in Manila en op het eiland Palawan. Daarna vlogen we naar Cebu, dat is alweer zeven weken geleden. Eerst een week bij Little Lambs stage gelopen maar toen toch maar besloten dat ik liever bij The Share a Child Movement wilde. Het eerste weekend zijn we de stad ontvlucht en met de meiden naar Bantayan Island geweest(zie vorige blogs).

Het tweede weekend zijn we met alle vrijwilligers een tour over het eiland Cebu gaan doen. Dat was heel leuk! We gingen ’s ochtends vroeg weg en hadden een privébus met zijn allen en een chauffeur en 2 jonge meiden die onze tourguides waren. Eerst gingen we zwemmen met whalesharks, we gingen met een bootje de zee op (niet ver) en toen mochten we zwemmen. Ik sprong het water in, dook onder water en zag de whaleshark (3 meter lang). Ik wist niet hoe snel ik weer de boot in moest komen, maar toen zag ik dat de rest na van de eerste schrik bekomen te zijn wel ging zwemmen. Toen kon ik natuurlijk niet achterblijven, en uiteindelijk was het helemaal niet meer eng. Onze tourguides hadden GoPro’s mee (onderwatercamera’s) en er volgde een hele fotoshoot, bewijsmateriaal genoeg! Een hele ervaring, maar wel een toeristentrekker wat weer een keerzijde is. Na de whalesharks hebben we watervallen bezocht en gesnorkeld, toen hebben we zeeschildpadden gezien! Ik word weer helemaal enthousiast als ik eraan terugdenk, vooral omdat ik nog 3 weken reizen voor me heb liggen waarbij ik heel veel ga snorkelen! Het weekend daarop ben ik even lekker in mijn eentje weggegaan naar Malapascua Island. Gewoon een weekendje niks; strand, zwembad, boeken lezen en film kijken. Prima en ook wel even fijn om alleen te zijn :)

Verder went het leven in de stad steeds meer en ben ik sinds eind november niet meer weg geweest uit Cebu City, eigenlijk beide weekenden door slecht weer.. Maar in Cebu City kun je leuk uitgaan, zo doen we soms mee met een pubquiz en gaan we naar een karaoke bar waar we inmiddels al bevriend zijn met Romy, de dragqueen die elke avond optreedt. Op een brakke zaterdag hebben we naar ‘the dancing inmates of Cebu’ gekeken (https://www.youtube.com/watch?v=mKtdTJP_GUI). En als publiek sta je letterlijk op een meter afstand, best spannend als je erbij stil staat dat je tegenover honderden gevangen staat. Maar we leven nog!

Ik had het er laatst met de rest over dat zoveel dingen al zo gewoon zijn, en dat het juist weer wennen zal zijn om thuis te komen. Geen zingende straatkinderen in de Jeepney die standaard beginnen met ‘a one, a two, a one, two, three let’s go!’ en ik denk dat je in Nederland wel raar aangekeken wordt als je zingt in de supermarkt terwijl hier mensen met je mee gaan zingen, hoe vals het ook klinkt bij mij. Geen slenterende mensen(Til je voeten op!) en shemales, of stoere mannen maar wel met nagellak op (alles kan en mag, behalve trouwen als gay)… Hier ben ik groot met mijn 1.60, terwijl ik in Nederland altijd kleine Jamie ben. Maar gelukkig kan ik nog even lekker Filipino zijn. Alhoewel ik thuis wel mis af en toe, vooral als ik in het winkelcentrum in een winkel sta met winterkleding (ja echt) en opdringerige verkopers.

Ik beleef eigenlijk teveel om te vertellen, en dat is maar goed ook want dan heb ik bij thuiskomst nog iets te melden ;)

Volgende week zaterdag vliegen we naar Camiguin en vanaf daar is het een raadsel, maar het worden zeker weten mooie feestdagen! De kerstboom op een grote rotonde in de stad is in ieder geval verlicht vorige week, en dat was een hele happening met vuurwerk en overdreven gillende mensen en blaffende op hol geslagen straathonden. Typisch Filipijns.

Babay!