What would you do? Denk met me mee :-)
Blijf op de hoogte en volg Jamie
25 November 2014 | Filipijnen, Cebu City
We sometimes feel that what we do is just a drop in the ocean, but the ocean would be less without that drop - Mother Teresa.
Zoals sommige van jullie al aan mijn foto's op Facebook hebben kunnen zien ben ik op de vuilnisbelt geweest. Er zijn meerdere vuilnisbelten in Cebu-City, maar op de vuilnisbelt waar ik ben geweest wordt plastic gedumpt. Ik heb nog nooit zo iets verschrikkelijks meegemaakt, het is erg heftig om te zien en grijpt mij (en de anderen) erg aan. De vuilnisbelt ligt aan de rand van de stad langs een snelweg, eerst loop je door een 'normaal' straatje (ongeasfalteerde weg en krotjes met golfplaten daken en kippengaas ramen aan weerszijden), en in het midden van de straat kun je rechts een berg oplopen. Deze berg is een grote hoop afval, voornamelijk plastic. Als je goed kijkt zie je dat het gesorteerd is in verschillende soorten, en op meerdere plekken stijgen rookwalmen op van plastic wat verbrandt wordt. Her en der zijn kleine huisjes gebouwd waar hele families op nog geen 10 m2 wonen. Tussen de huizen, het afval en de vuurtjes zijn wandelpaden ontstaan. Maar vergeet niet dat deze 'buurt' op afval is gebouwd, de paden bestaan voornamelijk uit plastic en glas. De families die hier wonen verdienen geld door plastic te wassen en verkopen. Het zijn voornamelijk de kinderen die je ziet zoeken, op blote voetjes en in te grote/kleine kleding. Ze zijn ontzettend vies van het leven tussen het afval. Moeders zitten voornamelijk in het huis en wassen kleding met de hand en houden zich bezig met het bereiden van een gevonden afgekloven vis.. Mannen zijn bijna nergens te zien. Er is ook een meisje met een blanke vader, haar moeder krijgt een schamele €4 'alimentatie' van deze sekstoerist. Tot zover de korte impressie... Aan het beschrijven van de stank begin ik niet eens.
Ik ben nu twee keer op bezoek geweest op de vuilnisbelt. De kinderen komen altijd meteen gedag zeggen en lopen met je mee terwijl ze je hand vasthouden. We lopen altijd een beetje rond met een collega van the share a child movement om te praten met bewoners, zo zien we ook de leefomstandigheden van dichtbij. Leslie geeft voorlichting over trafficking en rechten van kinderen. Wij zijn erbij, al is de voorlichting helaas in het Filipijns. Wel wordt er af en toe iets vertaald in het Engels en kunnen we vragen stellen en vertellen wat wij hier doen als vrijwilliger en voorlichting geven over het verschil tussen Nederland en de Filipijnen. Wat me opvalt is dat er ontzettend veel kinderen zijn, anticonceptie is niet betaalbaar en wordt niet gebruikt. Het is niet zozeer door het rooms katholieke geloof, maar vooral door de armoede. De leeftijd verwachting is daarentegen naar mijn inzien erg laag, de oudste vrouw die ik heb gezien was hooguit 50 jaar oud. We stelden de vraag wat de dromen zijn van de bewoners en het antwoord was 'dat onze kinderen in een schone omgeving kunnen opgroeien'.
Wat me ook erg heeft aangegrepen is ons bezoek aan baranguay 'big sunrise', een krottenwijk naast een groot winkelcentrum (sm mall) waar een riviertje doorheen loopt. Je ziet dat de mensen die hier wonen niet rijk, maar wel tevreden zijn. Hun huisjes hebben ze voornamelijk gebouwd op palen aan de rivier en er is redelijk veel groen voor in de stad. Vorig jaar is er een grote brand geweest, waardoor ongeveer 100 families nu in een gehuurd huisje wonen op een grasveldje verderop. De baranguay captain (soort burgermeester) heeft een moestuin aangelegd en er is een speeltuintje. Ook zijn er op het nabijgelegen viaduct kleurrijke tekeningen geschilderd. Maar... In het regenseizoen stijgt het water snel en vaak met wel 4 meter, en typhoon Yolanda heeft ook veel schade aangericht. De bewoners hebben in november te horen gekregen van de overheid dat ze per 4 december niet meer in barancuay big sunrise kunnen wonen. Voor 400 gezinnen die een eigen huis hebben is een nieuwe plek vrijgemaakt waar ze hun huis kunnen bouwen, maar voor de 100 gezinnen die hun huis zijn kwijtgeraakt bij de brand is er geen alternatief. Ik sprak met een oudere vrouw, die onder de brandwonden zat, en vroeg haar waar ze dan naartoe moest met haar gezin. Haar antwoord was dat ze bij familie konden blijven maar waarschijnlijk op straat terecht komen. Het is zo oneerlijk, hoe moeten deze mensen verder? Hoe verhuis je je zelfgebouwde huis als je heel weinig geld hebt?
Ik wil heel graag echt iets nuttigs doen, in plaats van alleen maar aanwezig zijn en zien wat er speelt. Daarom ben ik al een tijdje aan het nadenken wat ik voor duurzaam plan kan opzetten/uitvoeren zodat ik echt iets kan betekenen. Maar ik kom er niet uit, omdat ik ook al de verhalen heb gehoord van mislukte pogingen van andere stagiaires. Misverstanden, interculturele communicatie en geld spelen daarbij een grote rol. Wat in mijn hoofd speelt is 'verhalen vertellen'. Ik weet zeker dat er in het westen heel veel mensen niks weten over deze armoede, en het wordt tijd dat iedereen zijn ogen eens opent. MAAR HOE? Ik zou er heel veel aan hebben als jullie met mij mee zouden kunnen denken.. Reageren kan hieronder ;-)
Nuttige informatie: De visie van the share a child movement is: a world where children and young people are empowered to be productive citizens. Hun missie is: to provide (1) universal acces to education to children for them to rise above their beginnings, (2) timely and appropiate programs and services for children and young people at risk and those in need of special protection. (3) strengthen families, particularly those living in urban an rural poor communities in Cebu. Kort samengevat geeft the share a child movement voorlichting en zorgen ze door middel van het verstrekken van beurzen en opzetten van scholen dat arme kinderen naar school kunnen.
Ik zie en doe ook leuke dingen, daarover snel meer :-)
Zoals sommige van jullie al aan mijn foto's op Facebook hebben kunnen zien ben ik op de vuilnisbelt geweest. Er zijn meerdere vuilnisbelten in Cebu-City, maar op de vuilnisbelt waar ik ben geweest wordt plastic gedumpt. Ik heb nog nooit zo iets verschrikkelijks meegemaakt, het is erg heftig om te zien en grijpt mij (en de anderen) erg aan. De vuilnisbelt ligt aan de rand van de stad langs een snelweg, eerst loop je door een 'normaal' straatje (ongeasfalteerde weg en krotjes met golfplaten daken en kippengaas ramen aan weerszijden), en in het midden van de straat kun je rechts een berg oplopen. Deze berg is een grote hoop afval, voornamelijk plastic. Als je goed kijkt zie je dat het gesorteerd is in verschillende soorten, en op meerdere plekken stijgen rookwalmen op van plastic wat verbrandt wordt. Her en der zijn kleine huisjes gebouwd waar hele families op nog geen 10 m2 wonen. Tussen de huizen, het afval en de vuurtjes zijn wandelpaden ontstaan. Maar vergeet niet dat deze 'buurt' op afval is gebouwd, de paden bestaan voornamelijk uit plastic en glas. De families die hier wonen verdienen geld door plastic te wassen en verkopen. Het zijn voornamelijk de kinderen die je ziet zoeken, op blote voetjes en in te grote/kleine kleding. Ze zijn ontzettend vies van het leven tussen het afval. Moeders zitten voornamelijk in het huis en wassen kleding met de hand en houden zich bezig met het bereiden van een gevonden afgekloven vis.. Mannen zijn bijna nergens te zien. Er is ook een meisje met een blanke vader, haar moeder krijgt een schamele €4 'alimentatie' van deze sekstoerist. Tot zover de korte impressie... Aan het beschrijven van de stank begin ik niet eens.
Ik ben nu twee keer op bezoek geweest op de vuilnisbelt. De kinderen komen altijd meteen gedag zeggen en lopen met je mee terwijl ze je hand vasthouden. We lopen altijd een beetje rond met een collega van the share a child movement om te praten met bewoners, zo zien we ook de leefomstandigheden van dichtbij. Leslie geeft voorlichting over trafficking en rechten van kinderen. Wij zijn erbij, al is de voorlichting helaas in het Filipijns. Wel wordt er af en toe iets vertaald in het Engels en kunnen we vragen stellen en vertellen wat wij hier doen als vrijwilliger en voorlichting geven over het verschil tussen Nederland en de Filipijnen. Wat me opvalt is dat er ontzettend veel kinderen zijn, anticonceptie is niet betaalbaar en wordt niet gebruikt. Het is niet zozeer door het rooms katholieke geloof, maar vooral door de armoede. De leeftijd verwachting is daarentegen naar mijn inzien erg laag, de oudste vrouw die ik heb gezien was hooguit 50 jaar oud. We stelden de vraag wat de dromen zijn van de bewoners en het antwoord was 'dat onze kinderen in een schone omgeving kunnen opgroeien'.
Wat me ook erg heeft aangegrepen is ons bezoek aan baranguay 'big sunrise', een krottenwijk naast een groot winkelcentrum (sm mall) waar een riviertje doorheen loopt. Je ziet dat de mensen die hier wonen niet rijk, maar wel tevreden zijn. Hun huisjes hebben ze voornamelijk gebouwd op palen aan de rivier en er is redelijk veel groen voor in de stad. Vorig jaar is er een grote brand geweest, waardoor ongeveer 100 families nu in een gehuurd huisje wonen op een grasveldje verderop. De baranguay captain (soort burgermeester) heeft een moestuin aangelegd en er is een speeltuintje. Ook zijn er op het nabijgelegen viaduct kleurrijke tekeningen geschilderd. Maar... In het regenseizoen stijgt het water snel en vaak met wel 4 meter, en typhoon Yolanda heeft ook veel schade aangericht. De bewoners hebben in november te horen gekregen van de overheid dat ze per 4 december niet meer in barancuay big sunrise kunnen wonen. Voor 400 gezinnen die een eigen huis hebben is een nieuwe plek vrijgemaakt waar ze hun huis kunnen bouwen, maar voor de 100 gezinnen die hun huis zijn kwijtgeraakt bij de brand is er geen alternatief. Ik sprak met een oudere vrouw, die onder de brandwonden zat, en vroeg haar waar ze dan naartoe moest met haar gezin. Haar antwoord was dat ze bij familie konden blijven maar waarschijnlijk op straat terecht komen. Het is zo oneerlijk, hoe moeten deze mensen verder? Hoe verhuis je je zelfgebouwde huis als je heel weinig geld hebt?
Ik wil heel graag echt iets nuttigs doen, in plaats van alleen maar aanwezig zijn en zien wat er speelt. Daarom ben ik al een tijdje aan het nadenken wat ik voor duurzaam plan kan opzetten/uitvoeren zodat ik echt iets kan betekenen. Maar ik kom er niet uit, omdat ik ook al de verhalen heb gehoord van mislukte pogingen van andere stagiaires. Misverstanden, interculturele communicatie en geld spelen daarbij een grote rol. Wat in mijn hoofd speelt is 'verhalen vertellen'. Ik weet zeker dat er in het westen heel veel mensen niks weten over deze armoede, en het wordt tijd dat iedereen zijn ogen eens opent. MAAR HOE? Ik zou er heel veel aan hebben als jullie met mij mee zouden kunnen denken.. Reageren kan hieronder ;-)
Nuttige informatie: De visie van the share a child movement is: a world where children and young people are empowered to be productive citizens. Hun missie is: to provide (1) universal acces to education to children for them to rise above their beginnings, (2) timely and appropiate programs and services for children and young people at risk and those in need of special protection. (3) strengthen families, particularly those living in urban an rural poor communities in Cebu. Kort samengevat geeft the share a child movement voorlichting en zorgen ze door middel van het verstrekken van beurzen en opzetten van scholen dat arme kinderen naar school kunnen.
Ik zie en doe ook leuke dingen, daarover snel meer :-)
-
25 November 2014 - 18:52
Petra:
Hoi mop! Nou verhalen vertellen kun je wel! Ik vind het het heel moeklijk om, al is het gedeeltelijk, dit grote probleem op te lossen.....maar ik kan mij heel goed voorstellen dat je iets nuttigs wilt doen! Je zou een soort fonds kunnen opzetten zodat je geld kan verzamelen om dat daar goed te besteden, maar hoe doe je zoiets? Door een mooie foto reportage te maken en aan al je nederlandse mensen een donatie te vragen? En evt daar in nederland mee door te gaan.....al is het geld alleen al genoeg om die arme ki djes ook naar school te laten gaan. Ik ga er nog even over nadenken.....
Dus mensen die dit lezen denk met mij mee en geef Jeem jullie goede ideeen!!
Dikke kus, Peet
-
26 November 2014 - 22:32
Marlinda:
Hallo,
Ik ben zelf jaarlijks te vinden in Cebu (familie/vakantie). Gelukkig heb ik voornamelijk de mooie kanten van Cebu gezien maar er is inderdaad ook veel armoede zoals jij hier laat zien en ik vind het super dat er ook eens iemand naar de Filippijnen gaat om iets te kunnen betekenen.
Ik vind het ook moeilijk om wat voor je te bedenken, het is vooral geld en vrijwilligers wat je nodig hebt.
Het zijn maar een paar ideeen hoor maar misschien heb je er wat aan.
Je zou inderdaad om donaties kunnen vragen vanuit Nl. en kunnen laten zien wat er met het geld gedaan wordt.
Ook kun je scholen om materialen vragen. (boeken enz)
Ziekenhuizen om verpleegartikelen vragen. (bv over datum maar nog goed)
Apotheken (in Nl. Bv) die voorbehoedsmiddelen willen doneren.
Uitzoeken waar een afvalverwerkingsfabriek/recyclefabriek staat en vrijwilligers optrommelen die het willen opruimen. (vrachtwagen misschien gebruiken)
Het is allemaal veel werk maar het moet ergens beginnen.
Hopelijk heb je er iets aan, ik denk met je mee.
Als ik nog meer ideeen heb laat ik het weten.
Bedankt voor je moeite en inzet op Cebu!
Groetjes,
Marlinda
-
27 November 2014 - 10:47
Yvonne:
Een boek schrijven? Je kunt bewoners van de vuilnisbelt met behulp van een tolk interviewen en vervolgens een verhalenbundel schrijven met persoonlijke levensverhalen. Of een roman met het levensverhaal van één specifieke bewoner. Zo kun je proberen het probleem onder aandacht van veel mensen te brengen.
-
27 November 2014 - 21:18
Dee:
I came from Cebu. I know what it look like. But we moved to Bohol and help some poor people there. I collected donations here (NL) such as clothing, shoes and toys and send them there. In small ways I help my fellowmen. I am happy to hear what your trying to do for my country. Thank you for going there. Sad to think that ( there is too much to tell like what happened to the full containers donated from all over the world for last year's typhoon?) if only our govt give attention to the problems. Then these children would have a better future. They are only sweet during the campaigns although not all politicians are all like that. -
28 November 2014 - 09:14
Jamie:
Thanks voor jullie reactie, we gaan een aantal plannen verder uitwerken en bespreken aankomende week.. Keep you informed! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
